Zbudzić dziecko

-

W zachumurzoną, zimową sobotę pozwoliłam sama sobie obudzić dziecko śpiące w głębi mojego serca.

Zostałam zaproszona na narty. A ja nigdy na nartach tak naprawdę nie jeździłam... przekonałam w sobie obawy i postanowiłam spróbować.

Niesamowite uczucie! Chwila zwątpienia po bolesnym pierwszym upadku. Zbieranie motywacji do dalszej drogi mimo ciągle niepewnych nóg... usilne pragnienie pewności siebie... zrozumienie o co właśnie chodzi... i ten moment gdy znikał strach a zostawała sama radość... taka czysta radość  z jazdy... z pokonania swoich słabości... z przyrody... z przyjaznych ludzi obok mnie...

Odkrywałam też jak inny jest las pełny narciarzy... jak leśna ścieżka staje się szlakiem ze spontanicznie zoorganizowanym ruchem drogowym...

Potem była niedziela z bólem wszystkich mięśni i dobrym zmęczeniem...

Myślałam długo o tym, co stało się tego pięknego zimowego dnia i ucieszyłam się, że zbudziła się mała Magda... i jeszcze sobie pomyślałam, że coś podobnego dzieje się w moich zmaganiach w przestrzeni ducha... W zdecydowaniu się przekraczać granice w sobie... ufaniu Bogu... W przyjęciu tego, co daje i odwadze sięgania po radość.... wpadania w zachwyt z małych, prostych rzeczy codziennych... i wdzięczności za ludzi, bez których bym miała mało siły... 




 










Komentarze

  1. Agaja14 stycznia 2021 07:07

    Jak pięknie!
    Na narty to już nie wiem czy bym się odważyła. Dawno temu jeździłam, ale nigdy nie tak na poważnie - trochę szkoda. Ale i za sankami tęsknię...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ogień Ducha

-
Obraz
"Oto bowiem jak glina w ręku garncarza, tak jesteście wy, domu Izraela, w moim ręku." Jr 18,6  Niesamowita przygoda... łaska, tak  zwyczajnie, z dnia na dzień podarowana... pragnienie serca, które nawet nie śniło o spełnieniu...  Pewnie można było jeszcze bardziej ten dar wykorzystać... coś tam zatrzymała pandemia... coś brak odwagi, coś ktoś... coś ja sama... ale powstało również wiele dobra! np. Warsztat pracy chronionej u naszych przyjaciół w Choryni.  Właściwie już było jedno rozstanie z ceramicznym piecem przy naszej przeprowadzce w nowe miejsce... Zabrałam wtedy ze sobą resztki gliny, tak na wszelki wypadek, piec z nami nie pojechał... Glina dziwnym sposobem rozmnożyła się tak, że znowu jej trochę zostanie... powstało setki krzyży! Bóg wie, gdzie teraz są... u kogo na ścianie wiszą... Było kilka wystaw... i szykuje się we wrześniu taka podsumowująca pewien etap mojej drogi... nie ośmielam się napisać, że ostatnia... bo w sercu tak czuję, że nie do przewidzenia ...
Czytaj więcej

"Nie bój się mała trzódko..."

-
Obraz
"Nie bój się mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo." /oceany do posłuchania / nowy rozdział niebieskiego świata zaczął się kilka miesięcy temu, kiedy to przeprowadziłyśmy się do Prerova. Był to cały, całkiem długi proces od rozeznania po decyzję i krok... to może na osobne pisanie... mam wrażenie, że mam pisać...bo chwile uciekają...a ze sobą zabierają wiele ciekawych opowieści...  spotkani ludzie odchodzą...niektórych tak szybko nie zobaczę...  spotykam kolejnych... spoglądam w oczy i wchodzę w całkiem nowe światy... rosnę... albo się zmniejszam... wzruszam... zawstydzam... zostaję bez słów...  pojawiło się we mnie pragnienie walki o to co dobre...o to co jest łaską w tu i teraz... takie może niepozorne...ulotne... kruche... bezbronne...  gdy znika, mam wrażenie, że nigdy się nie stało... gdy zostaje mi wydarte zwątpieniem myślę, że niczego warte nie było... a potem żałuję, że nie obroniłam...  tak kied...
Czytaj więcej

Bóg okulista

-
Obraz
Iz 29,17-24 Ps 27 Mt 9,27-31 Oniemiałam z zachwytu nad mądrością dzisiejszych czytań. Nagle jakbym przejrzała na oczy! Do mojego serca wstąpiła wielka radość. Przez chwilkę szłam śladem tematu ślepoty... zastanawiałam jakie mam doświadczanie z tym wielkim nieszczęściem w swoim życiu... mój dziadek stracił wzrok z powodu cukrzycy... mniej więcej w tym samym czasie,  na spotkania naszej wspólnoty zaczęła przyjeżdżać niewidoma dziewczyna  z którą się zaprzyjaźniłam. Miałam możliwość wiele razy być jej oczami. Nigdy nie zapomnę wspólnej pieszej pielgrzymki do Częstochowy a potem wyjazdu na rekolekcje do San Giovanni Rotondo. Ta kobieta uczyła mnie odwagi przekraczania strachów i wykraczania w nieznane! Ciepło mi na sercu, gdy wspominam ten czas! Obecnie spotykam niewidomego mężczyznę na mszy świętej u św. Maurycego w Ołomuńcu i bywa mi jakoś tak smutno...  nie wiem dlaczego... ale bardzo mu życzę, aby mógł widzieć.  W pewnej chwili tego toku myślenia przys...
Czytaj więcej